6
Έκθεση της OECD επισημαίνει την ανάγκη τα σχολεία να επιδιώκουν παράλληλα την
ανάπτυξη αναγνωστικών δεξιοτήτων αλλά και αναγνωστικών κινήτρων αφού το ένα
ενισχύει το άλλο (Kirsch et al, 2002). Οι Baker et al εξηγούν:
Το μήνυμά μας είναι ότι μια διδασκαλία που επιδιώκει να καταστήσει τους
μαθητές ικανούς αναγνώστες είναι αναγκαία αλλά δεν είναι ικανοποιητική.
Επειδή η φιλαναγνωσία [engaged reading] περιέχει ίσες ποσότητες δεξιότητας
και κινήτρου, οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να εστιάζουν την προσοχή τους εξίσου
σε αυτούς τους δίδυμους στόχους. Κανένας από τους δύο δεν πρέπει να
αγνοείται. Ένα ισορροπημένο πρόγραμμα είναι γνωστικό και συναισθηματικό
μαζί. Διδάσκει αναγνωστικές δεξιότητες, αλλά καλλιεργεί και αναγνωστικές
στάσεις. Αυτή η διττή έμφαση σε δεξιότητα και θέληση, ή ικανότητα και
κίνητρο, μπορεί να επιτευχθεί. Χωρίς την παρουσία και των δύο, η επίτευξη της
φιλαναγνωσίας είναι απίθανη. Και χωρίς την φιλαναγνωσία, η μακροπρόθεσμη
ανάπτυξη της κατανόησης είναι αδύνατη. (Baker et al, 2000:11)
Παρά ταύτα, στην πράξη η εκπληκτική πλειοψηφία των σχολείων και εκπαιδευτικών
διδάσκει στα παιδιά μόνο το πώς να διαβάζουν και όχι το πώς να αγαπήσουν το
διάβασμα. Η Miller σχολιάζει: «Πώς καταντήσαμε την ανάγνωση μια τόσο τεχνοκρατική
διαδικασία ώστε στην πορεία να
χάσουμε τα βιβλία και τα παιδιά;
Είμαι πεπεισμένη ότι αν δείξουμε
στους μαθητές πώς να αγκαλιάσουν
το διάβασμα ως μια δια βίου
ενασχόληση και όχι απλά ως μια
συλλογή
δεξιοτήτων
για
ακαδημαϊκή επιτυχία, τότε θα
πετύχουμε αυτό που είμαστε
εντεταλμένοι να πετύχουμε: να
δημιουργήσουμε
αναγνώστες»
(2009: 4). Ο πολυβραβευμένος Βρετανός συγγραφέας Philip Pullman λέει σχετικά με το
ίδιο θέμα:
Ανησυχώ μήπως μέσα από τη συνεχή αναζήτηση πραγμάτων προς αξιολόγηση,
ξεχνούμε τον αληθινό σκοπό, την αληθινή φύση, της ανάγνωσης και της
γραφής· και όταν πιέζουμε αυτά τα πράγματα να γίνουν δίνοντάς τους διαζύγιο
από την απόλαυση, δημιουργούμε μια γενιά παιδιών που μπορεί να είναι ικανά
να παράγουν τους σωστούς ήχους όταν βλέπουν έντυπο λόγο, αλλά μισούν το
